Zij was, is en blijft uniek: haar eigengereidheid, relativeringsvermogen, creativiteit, doorzettingsvermogen, nuchterheid, positieve inslag, gevoel voor humor en kracht zorgde ervoor dat ze kreeg wat ze wilde. Of het nu bijvoorbeeld ging om het winnen van de krukkenrace, als lid van de A-ledencommissie of als praeses van ons prachtige dispuut: als een pitbull beet ze zich vast en liet pas los als zij tevreden was. Of zoals ze zelf zei: “leef het leven dat je leven wilt en geniet ervan”.

Ongelooflijk trots zijn wij dat we Maaike hebben mogen kennen en haar dapperheid biedt kracht in dit o zo heftige verdriet.

Lichting ’96 is niet meer hetzelfde.

“If you wait for me then I’ll come for you
Although I’ve traveled far
I always hold a place for you in my heart
If you think of me, if you miss me once in a while
Then I’ll return to you
I’ll return and fill that space in you heart”

Marjolein, Marieke, Yvonne en Gisela

In haar leven heeft zij veel bereikt rondom de strijd tegen borstkanker. Zij heeft vrouwen gesteund, diverse columns geschreven en sinds kort is haar eigen boek ‘Een van de acht’ gepubliceerd.

Sandra Koolmees kreeg op haar vijfendertigste borstkanker. Zelf had ze er nooit bij stilgestaan dat ze ziek kon worden, haar leven was één groot feest. Ze schreef een openhartig dagboek over haar ziekte in Libelle. Haar genezing vierde ze door de marathon van New York te lopen. Een klein jaar later werd er voor de tweede maal borstkanker geconstateerd. Dit keer schreef Sandra voor Viva een ingrijpend blog.  Samen met Marjon van Wijnbergen heeft zij de actie ‘Ik geloof in haar’ opgezet. Tot slot heeft zij een meeslepend boek over haar eigen ervaringen geschreven. Een van de acht is nu te koop.

Marlies stond bekend om haar zogenaamde ‘zeehonden-lach’. Je wist meteen of ze binnen was of niet.

Marlies was niet alleen binnen Party ’a Saurus, maar ook voor vele anderen in haar leven een belangrijk mens. Zelfs als je haar maar weinig sprak. Oordeelloos luisteren en de ander accepteren zoals ie is: dat is Marlies ten voeten uit.

Marlies genoot van het leven in alle opzichten: reizen, vrienden, liefde, haar labrador Balls, werk.

November 2008 werd Marlies getroffen door borstkanker. Ze heeft geknokt, maar het mocht niet baten. Ze heeft het niet gered. 2 september 2009 is ze overleden. In alle rust in het bijzijn van haar grote Liefde. “De afgelopen 10 jaar waren de beste van mijn leven”. Maandag 7 september 2009 hebben we haar begraven in Leur, bij Nijmegen, waar ze de laatste jaren vele weekenden en vakanties doorbracht met haar geliefde, de hond en haar vrienden. Het was een prachtige dag, een intieme dienst, veel aanwezigen en mooie woorden waarin Marlies nog eens neergezet werd zoals ze was en blijft voor ons: een heerlijk, stoere vrouw met een bijzonder gulle lach die straalde, die altijd gericht was op de anderen en genoot van het leven. Marlies was een lief, bijzonder mens waar je alleen maar van kon houden.

We missen haar oneindig!

Ze was altijd van de partij als er iets gevierd kon worden. Zodra de 5 in de klok zat, was het immers tijd voor een borrel: een colaatje Berenburg, een wijntje uit het kartonnetje of een koud biertje. De combinatie van haar nuchtere kijk op het leven – doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg -, haar prettige gestoordheid en haar unieke gevoel voor humor – modeshow nadoen in de kroeg, a-ritmisch dansen – maakten haar zo bijzonder.

“Nee” zeggen was niet haar sterke kant. Dat maakte dat ze vaak in touw was om het anderen naar de zin te maken. Maran was iemand om, net zoals ze haar haar ‘bouwde’, op te bouwen: Attent, hartelijk, lief, betrokken en altijd op de hoogte van wat er omging in ieder van ons leven.

Nog zoveel te doen, nog zoveel plannen. Net met de Liefde van haar leven een nieuw huis gekocht buiten Amsterdam om te gaan settelen. We hebben het er vaak over gehad: huisje, boompje, beestje, nieuwe baan, varen op de Vecht, door de grachten van Amsterdam……

Hier kwam 19 april 2001 abrupt een einde aan toen Maran overleed door het knappen van een ader in de hersenen als gevolg van een aneurysma. Met de slappe lach over een zojuist gemaakte grap hield het plotseling op. Op de landelijke secretaressedag.

Marans begrafenis begon met een persoonlijk afscheid in het huis van haar ouders. Haar tevreden glimlach leek zelfs nog heel even een laatste grap te beloven. Het was een intens verdrietige dag en tegelijkertijd was het ook heel mooi. De zon scheen, werkelijk iedereen leek er wel te zijn en Marans sprankelende persoonlijkheid was voelbaar door de vele mooie woorden die zijn gesproken. En toen zat de 5 in de klok en was het tijd voor een borrel…..Maran, je wordt nog elke dag gemist.

We zijn dankbaar voor en trots op onze vriendschap. Everti forever!